کتاب اینشتین، زندگی یک نابغه ، نوشته والتر ایساکسون ، معرفی - وبلاگ بناب

کتاب اینشتین، زندگی یک نابغه ، نوشته والتر ایساکسون ، معرفی

به گزارش وبلاگ بناب، والدین نگران و دانش آموزان کودن باید مورد توجه و محبت قرار گیرند. آلبرت اینشتین در کودکی اش هیچ شباهتی به آن اینشتین ناموری که می شناسیم، نداشت. او حرف زدن را به کندی آموخت. آن قدر دیر که پدر و مادرش با پزشکی درباره آن مشورت کردند. خدمتکار خانوادگی شان به او لقب یک احمق را داده بود. طبیعت مستقل و سرپیچی او از مقررات باعث شد تا یکی از آموزگاران مدرسه اعلام کند اینشتین جوان هرگز چیز زیادی یاد نخواهد گرفت.

نپذیرفتن دیدگاه رایج باعث شد اینشتین بعدتر گمان کند تن ندادن به بعضی موضوعات ناشی از خلاقیت دانشی اوست. سرعت کند او در حرف زدن سبب شد عادت کند در تمام عمر به جای تکیه به واژگان به عکس ها فکر کند و روی آن ها تمرکز کند. آلبرت عاشق این بود همه چیز را به شکل آزمایش های ذهنی به تصویر بکشد - چیزی که من و شما به آن خیال بافی می گوییم، اما اینشتین آن ها را آزمایش های ذهنی می خواند.

بیشتر موفقیت های دانشی او ناشی از همین آزمایش های خیالی بود. اگر در امتداد یک موج نوری با سرعتی برابر با آن حرکت می کردید، در آن صورت موج نوری چگونه به نظر می رسید؟ اگر دو پرتو نور در یک ایستگاه قطار به طور همزمان به هم برخورد نمایند، آیا اسرعت پرتو ها از دید شخصی که درون ترن (لکوموتیو) تندرو در حرکت است و نیز شخص ایستاده در ایستگاه یکسان خواهد بود؟

اگر شما درون آسانسوری به سمت بالا و در فضای بدون گرانش در حال حرکت باشید، آیا همان حسی را خواهید داشت که آسانسور در میدان گرانشی زمین قرار گرفته است؟

یادگیری کند او باعث شد تا به تمام پدیده های روزمره بیندیشد و شگفت زده گردد. پدیده هایی که از نظر ما اهمیتی ندارند. نمونه ای از این رفتار آلبرت خردسال زمانی بود که پنج سال داشت و پدرش به او قطب نمایی هدیه داد. او که در مدرسه دلتنگ خانه شده بود، وقتی قطب نما را امتحان کرد، دستانش به لرزه افتاد. هیچ چیزی سوزن نشانگر قطب نما را لمس نمی کرد؛ اما سر سوزن با هر حرکت، جهت شمال را نشان می داد. نیرویی نامرئی در اتاق خواب و در کل گیتی وجود داشت.

خانواده اینشتین به طبقه میانه جامعه تعلق داشتند. اجداد او تاجران یا دستفروشان یهودی اهل روستای سوابیا بودند که موفقیتی کسب نموده و روز به روز خود را با جامعه و فرهنگ آلمان سازگار نموده بودند.

اینشتین ساعت 11:30 صبح روز آدینه، 14 مارچ 1879 در اولم به جهان آمد. جایی که شعارش این بود: مردم اولم ریاضی دان هستند. در آن موقع اولم همراه با بقیه سوابیا تنها بخش کوچکی از امپراتوری آرایش المان بود. پدر و مادر اینشتین، پولین و هرمان از ابتدا می خواستند نام او را به یاد پدربزرگ پدری، آبراهام بگذارند؛ اما نظر خود را تغییر دادند زیرا مطابق آنچه آلبرت اینشتین بعد ها گفت آبراهام نامی کاملاً یهودی بود. والدینش توافق کردند حرف اول نام را نگه دارند؛ بنابراین نام آلبرت را برگزیدند.

همانند کودکی خردسال، اینشتین از ساخت بنا های پیچیده با اسباب بازی هایش با ساخت خانه های کاغذی به ارتفاع 14 طبقه بسیار لذت می برد؛ اما سرسختی و یکدندگی او همراه با کج خلقی هایش متوازن می شد، سر خواهرش، مایا، هدف اصلی ضربات او بود.

در تمام زندگی، آلبرت اینشتین همانند کودکی دچار ترس و تعجب می شد. او در نامه ای که به یکی از دوستانش نوشته، بر این باور بود که به نظرم افرادی مثل من هرگز پیر نمی شوند، در عوض همواره به سان کودکی در برابر اسرار گیتی کنجکاوی نشان می دهند. او همواره نسبت به پدیده های طبیعی شگفت زده می شد، پدیده هایی که از نظر دیگر افراد اهمیتی نداشت. میدان مغناطیسی چیست؟ گرانش چیست؟ چرا عقربه قطب نما می چرخد و جهت شمال را نشان می دهد؟ بعلاوه همواره سعی می کرد مسائل را تصور و نقاشی کند. سواری کردن در امتداد پرتو نور به چه صورت خواهد بود؟ میدان گرانشی چه شکلی است؟

ورای تمام این کنجکاوی ها او به قدر کافی سرکش بود تا در خصوص هر آنچه از ذهنش می گذشت، سؤال بپرسد. اهمیتی نداشت پاسخ آن پرسش تا چه حد روشن باشد. او بار ها تکرار می کرد که باور و پذیرش احمقانه دیدگاه های نظریه پردازان، دشمن حقیقت است. نیوتن در کتاب اصول خود فرضیه هایی را برای دورۀ نوین به یادگار گذاشته بود که ادعا می کرد قطعی اند. فرضیه ای از این دست که زمان ثانیه به ثانیه، به طور اجتناب ناپذیری مستقل از مشاهدات ما رژه می رود. این مسائل ممکن بود برای دیگران واضح باشد؛ اما اینشتین را وادار به اندیشیدن و پرسیدن می کرد: چگونه ممکن است این موضوع را بفهمیم؟

افسانه ای جالب درباره اینشتین وجود دارد. او در مونیخ در درس ریاضی مردود شد. این ادعا در مقالات، کتاب ها و وب سایت ها پخش شد و اغلب عبارت همان طور که همه می دانند را به همراه داشت که عملاً تبدیل به یک واقعیت شد.

افسوس و آه، گرچه زندگی اینشتین پر از طنز های جالب بود؛ اما ناتوانی او در نخستین سال های مدرسه در درس ریاضی حقیقت ندارد. او در زبان آموزی پیشرفتی نداشت و تمایلش به پرسشگری باعث شد آموزگارانش علاقه ای به او نداشته باشند. آلبرت اما در ریاضی خوب بود، زیرا می توانست مفاهیم را به خوبی تصور کند. او می دانست معادله ریاضی فقط جای قلم پروردگار بود برای کشیدن چیزی در طبیعت. درست مثل زمانی که با خواندن عبارت طلوع انگشت گلگونه ادسیه هومر تصویری را مجسم می کنید، آلبرت هم معادلات ریاضی را تصور می کرد. اینشتین می توانست چگونگی بازتاب واقعیت را به وسیله معادلات تجسم کند. مثلاً معادله میدان الکترومغناطیسی که به وسیله جیمز کلارک مکسول کشف شد، از نظر اینشتین به مانند پسری بود که در امتداد پرتو نور دوچرخه سواری می کرد. او همواره سرسختانه اعتقاد داشت این تصور است که پرسون ترین (دقیق ترین) نگرش را نسبت به واقعیت ها شکل می دهد

عموی او یاکوب اینشتین که مهندس بود، کم کم علاقه به جبر را در اینشتین زنده کرد. او نیز قوه خیال پردازی چشمگیری داشت. یاکوب روند حل معادله را به شکاری تشبیه کرد که در آن حرف X شکاری بود که در پی آن می روند تا گرفتار گردد یا به زبان ریاضی حل گردد. وقتی اینشتین در این کار مهارت یافت، عمویش مفاهیم سخت تری را به او معرفی کرد. در میان آن مفاهیم قضیه فیثاغورث بود (در هر مثلث راست گوشه، مجموع توان دوم دو ضلع عمود بر هم برابر است با مربع وتر). در نهایت اینشتین با این نظریه، تشابه مثلث ها را به عنوان روش کاری خود ثابت کرد. او احساس می کرد بدیهی است رابطه بین اضلاع مثلث های راست گوشه به وسیله یکی از زوایای حاده مشخص می گردد.

باز هم او صرفاً مفاهیم را به خاطر نمی سپرد. در عوض، آن ها را تصور می کرد و به صورت تصویری به آن ها می اندیشید. این روشی بود که نه تنها مدرسه های آن موقع المان بلکه مدارس معاصر نیز بر آن تأکید نداشتند، به ویژه زمانی که این پرسش ها به ریاضی مربوط می شد. مدارس آن دوره تمایل داشتند قضیه فیثاغورث را به شکل طوطی وار تدریس نمایند تا اینکه به شیوه تصویر سازی ذهنی بفهمانند. احساس اینشتین در به تصویر کشیدن قضیه فیثاغورث آن چنان بود که بعد ها تبدیل به نظریه نسبیت خاص شد.

اینشتین تأثیرپذیری آموزشی بزرگ دیگری را هم در خارج از مدرسه تجربه کرد. دانشجوی پزشکی فقیری با نام مکس تألمود هفته ای یکبار شام را با خانواده اینشتین صرف می کرد. مرنامی با قدمت طولانی در دین یهود که خانواده های یهودی طلبه های حوزوی دین یهودیت را که توان اقتصادی کافی نداشتند در وعده غذایی روز شنبه خود سهیم می کردند. اینشتین همچنان به این سنت پایبند بود؛ اما آن ها به جای روز شنبه، روز پنجشنبه را مشخص نموده بودند و به جای طلبه الهیأت، دانشجوی پزشکی را دعوت می کردند.

وقتی اینشتین ده ساله بود، تألمود هر هفته به تماشا آن ها می رفت. او برای اینشتین کتاب های دانشی می آورد که در میان شان مجموعه ای کامل با نام کتاب های عمومی درباره علوم طبیعی نوشته آرون برنشتاین بود. اینشتین جوان با دقت زیاد آن ها را خواند؛ آنچنان که با خواندن دیدگاه های دانشی آن مجموعه نفسش بند می آمد. این مجموعه بیست و یک جلدی کوچک، شامل گنجینه ای از آثار دانشی توین بود، مخصوصا آنچه در آلمان انجام می شد.